Czas to dla małych dzieci pojęcie abstrakcyjne. Nie znają się na zegarku, nie potrafią korzystać z kalendarza. Upływ czasu jest dla nich widoczny tylko podczas codziennych czynności. Rano jedzą śniadanie, myją zęby, ubierają się. Po południu idą na spacer, jedzą obiad, wieczorem jedzą kolację, myją się, kładą się do łóżka, słuchają ulubionej bajki. Dopiero mniej więcej ok. 4 roku życia zaczyna się u dzieci kształtować orientacja w czasie, która pozwala na rozpoznanie dni tygodnia „Kangurki” naukę dni tygodnia rozpoczęły już dwa lata temu będąc w grupie trzylatków od rozmów o tygodniu i jego poszczególnych dniach. Systematycznie utrwalaliśmy nazwy dni tygodnia powtarzając wierszyki i wyliczanki. Na początku dzieci łączyły dzień tygodnia z konkretnymi wydarzeniami, np. „w piątek w przedszkolu jest dzień zabawek, w sobotę i niedzielę mogę cały dzień spędzić z rodzicami”. Później rozpoczęliśmy, wielokrotne i powolne powtarzanie w kolejności dni tygodnia (automatyzmy słowne) oraz omawialiśmy różnice pomiędzy poszczególnymi dniami „w sobotę mama robi zakupy, tata sprząta mieszkanie i wspólnie gotujemy, a w niedzielę chodzimy na bardzo długie wycieczki”. Dziś dzieci znają już nie tylko nazwy dni tygodnia, ale również potrafi określić, jaki mamy dziś dzień tygodnia i jaki będzie jutro. Większość „Kangurków” potrafi wymienić w kolejności nazwy miesięcy i wskazują nazwę bieżącego miesiąca.
Marlena Ornowska